Scheiden zonder rechter wordt, als het aan het kabinet ligt, mogelijk voor stellen zonder kinderen 'die het onderling eens zijn'. Een diepe zucht ontsnapte me toen ik dat persbericht las, en niet eens alleen vanwege de klantenderving die deze wetswijziging waarschijnlijk tot gevolg zal hebben (ik geef eerlijk toe dat die gedachte ook bij me op kwam). Maar vooral omdat ik nu al weet dat er over een paar jaar met deprimerende regelmaat mensen bij mij op kantoor zullen zitten die weliswaar op het gemeentehuis gescheiden zijn, maar die verder niets geregeld hebben. Of die een zelf bij elkaar geknipt en geplakt convenantje hebben ondertekend. Bij de ambtenaar van de burgerlijke stand hoefde je toch immers alleen maar je paspoort te laten zien en te zeggen dat je uit elkaar wilde? Geen idee dat je ook nog iets moest met die gemeenschap van goederen. Of dat je misschien wel recht hebt op alimentatie. Toch jammer als je dan jaren later nog toestemming van je ex nodig blijkt te hebben als je je huis wil verkopen. Of als je in dat knutselconvenant partneralimentatie hebt uitgesloten.
Noem me cynisch, maar in mijn ervaring zijn scheidende mensen het vrijwel nooit 'onderling eens'. Scheidende mensen zijn doorgaans wel boos, gekwetst, of bang. Bovendien weten ze vaker niet dan wel wat hun rechten en plichten zijn. Is het dan overbodig dat een advocaat informatie aanlevert en meedenkt over oplossingen? Als mensen het echt 'onderling eens' zijn, hoeft zo'n advies niet veel te kosten -en waarschijnlijk een stuk minder dan als je na je scheiding alsnog een advocaat nodig blijkt te hebben.
